कविता:- 'ठूलो मान्छे' र 'म'

    "ठूलो मान्छे"

''ऊ
पहिले धेरै तल थियो
भर्याङ्ग चढ्न सिकाएर  माथि उक्लाएँ

अहिले
उ धेरै माथि छ

लगभग अन्तिम तलाको लिस्नुतिर
अब उसलाई कसैको जरुरत छैन
सम्बन्ध टुट्नु र फुट्नुमा
कुनै मतलव छैन
बरु

छततिर मुन्टो उठाएर आकाश निल्ने अभिष्टलाई 

आँखामा देखाउछ/अनुहारमा चम्काउछ  

र 

शिकायत गर्छ मप्रति

माथि उक्लन नजानेकोमा

हात पक्रन नसकेकोमा 

चिप्लेटी खेलाउदा पनि नचिप्लिएकोमा
अपसोच
उसलाई कसरी सम्झाउँ/बुझाउँ
म कदापि सक्दिन
उसले जसरी स्वाभिमान बेचेर
आफ्नो लिलामीको भाउ आफै तोक्न
यसर्थ
म त्यहिँ छु
जहाँबाट मैले कुनै समय उसलाई
हात दिएर माथि उक्लाएको थिएँ।
२६-०६-२०११ 

****       *****       *****     *******

   'म' 

म
भात्किएको मन्दिरको अखण्ड दीप हुँ
म त यसै तेजस्वी छु
कहिले लत्याइएर
कहिले कहर लिएर
त्यसैले, ए सुन !
ममा कुनै चाह छैन
कसैको निम्ती ज्वलन बन्न
रहेको अंशलाई यति मै रहन देउ
आखिर निभ्नु त मैले छ नै
यो उपस्थितिले बरु अझ म
जिर्ण हुनेछु
किनकी कसैको निम्ती
म कदापि यथोचित हुन सक्दिन।

यस्तै उपस्थितिले
फेरि-फेरी कुनै पनि मुसाफिरले
सहानुभूति नजताई
मेरो जिर्णावस्थालाइ कुल्चिएर
गोरेटो बनाइदिने छन्
शायद डहर बन्नेछु
त्यतिबेला
मेरो अस्तित्वले नै सोध्दो हो
म
नाजवाफ सवालहरु केलाएर
खुई !काट्दो हुँ 

यसर्थ
आजकाल मैले
सबैको उपस्थितिलाई अस्विकार गर्न थालेकोछु
त्यसैले ए ! सुन
भो फेर्किएर जाउ
मेरो समिप कहिल्यै नआउ
ढाड्ससम्म चाँहीन्न कसैको
मलाई यस्तै रहन देउ
किनकी
म त्यसै नै
भात्किएको मन्दिरको अखण्ड दीप हुँ
म त यसै तेजस्वी छु ।

...२००५